Marcel Konings
een cv-tje van mij? Mag het ook een CEEEVEEE zijn, want als ik over wielrennen begin ben ik niet meer te stoppen.
Als kempenaar zag ik het levenslicht op 2 september 1953 te….. Essen, een grensgemeente en zodoende ex-medeburger van Michael Boogerd en Steven De Jongh. En dit is geschreven, Jaaa….na het weekend van de E3-prijs Vlaanderen en de Brabantse Pijl 2003. Kan dit nog beter!
Ik bracht mijn jeugd door in een gezin met negen kinderen. Ondertussen woon ik in Kalmthout en ben ik al lang gehuwd met Anneke, en… I'm a lucky man, ook zij is wielerliefhebster. Verder heb ik twee toffe kinderen. Kortom een gelukkig gezin.
Maar nu over wielrennen…..of was ik er al over begonnen?
Het begon allemaal bij mijn grootvader in 1963. Als snotter van bijna 10 jaar zat ik weggestoken tussen al die grote mensen in een overvol geladen huiskamer waar er een 40-tal ogen gericht waren naar een zwart-wit teeveetje boven op de kast. Rik Van Looy wereldkampioen
zien worden in Ronse was een gemeenschappelijk verlangen. Een groot peloton gaat de laatste kilometers in. Benoni Beheyt zou de spurt aan trekken voor Rik. Dit kon niet mislopen. De spurt werd aangetrokken door Beheyt met Rik in zijn wiel. Aléé… Rik. Komaan… Rik, Rik! Rik! Rik! De commentaar op tv was al lang niet meer te horen. Nog 100 meter, nog 50 meter; nog tien meter. De meet………… Haléé wat gebeurt er…, het werd muisstil in de kamer. Beheyt ging als eerste over de meet!!! Dit kan niet! Dit mag niet! Rik werd geflikt door een ploegmaat. En ja… zo is het wielervirus ook op mij overgesprongen.
De grote vakantie, De Ronde van Frankrijk. Een feest!!! Met de koereurkes spelen, knikkerpistes maken, prentjes en foto's verzamelen, onder elkaar wielerwedstrijden organiseren. Het werd dagelijkse kost. Elk jaar weer…, twee maanden aan een stuk.
We hadden och arme een zandbakske van 1,5m op 1m. Daar gebeurde het allemaal…daar maakte we onze knikkerpiste. Dagelijks een twintigtal jongeren rond die zandbak. Elk zijn knikker! Elk zijn renner! Ze gingen allemaal in een zakje, dat door elkaar geschud werd. En dan was het grote moment aangebroken. Het zakje met de knikkers werd gelost boven op de piste. Het lawaai brak los!!! Een geroep!!! Een getier!!! Je kunt je or(g)en niet geloven! Ieder voor zijn eigen renner! De laatste renner viel af… en werd die dag laatste gerangschikt. Het overschot van de knikkers ging terug in de zak. Die zak werd terug gelost bovenaan de knikkerpiste. Het helse lawaai brak terug los! De laatste renner viel weer af en werd tweedelaatste gerangschikt.
Fietsvakantie in Oostenrijk - 2001
Zo ging dat verder tot er nog twee renners over bleven, die moesten spurten voor de dagoverwinning. Dan het nieuwe klassement opmaken, en al uitkijken naar 's anderdaags. In de voormiddag de piste preparen en in de namiddag de volgende rit. Nieuw klassement opmaken. Elke dag weer, twee maanden aan een stuk, jaren aan een stuk. Komt het gevoel, de spanning en de sfeer bij jullie ook terug boven. Amaai... wat was dat een tijd!.
En dan elke dag met spanning de Tour op tv volgen, en uiteraard supporteren voor jouw renner. Dan rond zeven uur de straat
op, wachten op het fluitsignaal van de jongens die het tourkrantje van Het Volk verkochten. De verdere uitslag bekijken en de muis zoeken.
Verder adressen opzoeken van renners en wielerploegen. Brieven schrijven voor foto's en handtekeningen. Ik denk dat toen zowat al mijn zondaggeld opging aan postzegels. En dan dagelijks met spanning de postbode afwachten of er al wielerpost bij was.
